Όταν ένας καθηγητής δεν πληρώνει τον εργάτη του δεν
μπορεί ύστερα να του ζητήσει το λόγο γιατί αντί να έρθει στο εργαστήριο
πήγε και δούλεψε 8 ώρες σερβιτόρος για να βγάλει τα προς το ζην. Ούτε
και μπορεί να έχει την απαίτηση να είναι ο εργάτης του συγκεντρωμένος και
ορεξάτος για να κάνει την κορυφαία έρευνα τις λιγοστές ώρες που θα ξεκλέψει από τη δουλειά ή/και την οικογένειά του. Και το διδακτορικό αντί για τρία
θα πάρει δέκα χρόνια, η δίψα για την επιστήμη θα φθάσει στο ναδίρ, κι ο
εργάτης-ερευνητής θα πιάσει τα 35 και θα ζει ακόμη με τους γονείς του
για να επιβιώσει. Συνάμα, όταν το διδακτορικό δεν έχει υψηλές
απαιτήσεις και υποχρεώσεις, τότε πολύ εύκολα θα γίνει για κάποιους ένα απλό όχημα για
αναβολή στράτευσης, μια παρηγορητική διέξοδος σε μία επώδυνη κατάσταση
ανεργίας, αλλά και γενικότερα μια χλιαρή απόφαση που δεν συνοδεύεται από το
πάθος που κυριολεκτικά απαιτείται για να κάνει κανείς ουσιαστική και αξιόλογη
έρευνα.
Καταλήγουμε λοιπόν στην Ελλάδα να έχουμε πολύ περισσότερους
υποψήφιους διδάκτορες από αυτούς που πραγματικά χρειαζόμαστε ως χώρα. Με το να αυξάνουμε τους άμισθους εργάτες-ερευνητές κατεβάζουμε αυτομάτως τον πήχη, μειώνουμε τον ανταγωνισμό, και παράγουμε κατώτερα αποτελέσματα, διότι η κορυφαία και αξιοποιήσιμη έρευνα μετριέται με την ποιότητα όχι με την ποσότητα. Και το πιο τραγικό είναι ότι η κοινωνία γαλουχείται συνεχώς σε αυτό το στρεβλό σύστημα και δεν συνειδητοποιεί την πραγματική αξία της έρευνας, με αποτέλεσμα ο φαύλος
κύκλος να συνεχίζεται.
Αν υπήρχε λοιπόν ένα πράγμα που το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο του υπουργείου παιδείας έπρεπε να κάνει, είναι να απαγορεύσει ρητά την εγγραφή σε διδακτορικό πρόγραμμα χωρίς εξασφαλισμένη χρηματοδότηση του υποψήφιου διδάκτορα. Διαφορετικά, δεν κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να συντηρούμε ένα σύστημα δουλικής εργασίας σε πανεπιστήμια και ερευνητικά ιδρύματα.
Comments
Post a Comment